wtorek, 19 lutego 2013

Norwegia / Geiranger

 
Ten post w zasadzie miał być o Trondheim. Miało być tak chronologicznie, uporządkowanie i w ogóle. Ale pomyślałam sobie, że uporządkowanie na pewno nie będzie. Nie ma opcji, nie na tym blogu. Dlaczego? Bo na swoją kolej czeka wiele innych miejsc, które odwiedziłam na przestrzeni kilku lat (i wciąż szukam czegoś nowego), więc nie ma możliwości ,,po kolei" ;-). No i musiałabym sięgnąć po różne zarchiwizowane zdjęcia z płyt (i tak będę to musiała zrobić, zagłębić się w ten zdjęciowy chaos, brr!). Jest więc piękny, mały kawałek Norwegii, do którego wybraliśmy się na weekend podczas mojego i Hosa pobytu u Patrycji i Magnusa w Trondheim. Ach, mała informacja odnośnie Hosa - Hos to nie mój seksowny latynoski kochanek, gdyby ktoś zaczął się zastanawiać ;-)
Ale! Miało być o jednym z najpiękniejszych norweskich fiordów! Co prawda dla mnie wszystkie one są cudowne, a dodatkowo ujmuje mnie fakt tego, że Norwegia to niemal same góry i inne pagórki, ale niech tam! Geirangerfjord jest niesamowity (oficjalna norweska strona - klik!). Zwłaszcza o poranku, kiedy wstanie słońce (tak, w Norwegii zdarza się słońce) i można pójść łowić ryby. Dodatkowo poza sezonem nie ma tam wielu turystów - w Norwegii byłyśmy w drugiej połowie września. Tak więc żyć, nie umierać! A podczas łowienia, oczywiście, można wyciągnąć nie tylko rybę...

Fot. Patrycja Mazur
W Geiranger, wiosce nad fiordem, na kampingu na jednym z cypli spędziliśmy noc. Cały poprzedni dzień zabrał nam dojazd do tego miejsca z Trondheim, rozkoszowanie się krajobrazami, zaglądanie to tu, to tam, łowienie ryb i piknik. Po przyjeździe rybki trafiły na patelnię, a my (po skonsumowaniu) do łóżek. Rano udało się nam wstać ze wschodem słońca, przekąsiliśmy śniadanko i postanowiliśmy zejść na pomost, by oddać się łowieniu w ciepłych promieniach słońca.
W ogóle, co do łowienia, to śmieszna sprawa, bo w Norwegii robiłam to po raz pierwszy i szalenie mi się spodobało, a wcześniej w mojej głowie pokutował stereotyp, że jest to zajęcie śmiertelnie nudne. Takie, podczas którego można sobie uciąć kilkugodzinną drzemkę. Myliłam się. To takie hipnotyczne, przyjemne uczucie, kiedy zarzucasz wędkę i czekasz, aż zacznie szarpać! Ok, częściej nie bierze, niż bierze, ale zabawa jest przednia! Gorzej (mina mi zrzedła, choć to przecież jest naturalne następstwo łowienia rybek), kiedy przychodzi do ubicia złapanego stwora. No, bo to żyje i w ogóle... wiecie :-) Dobrze, że tu mogłam liczyć na Magnusa.

Kiedy zaopatrzyliśmy się w ,,obiadek", ruszyliśmy w dalszą drogę z zamiarem przyrządzenia go i spożycia w jakimś innym malowniczym miejscu. Zatrzymywaliśmy się na licznych platformach widokowych i fragmentach dróg, z których zerkaliśmy w dół, na pełnomorskie statki, które bez problemu wpływały niemal na sam koniec fiordu. Nie ma to jak duża głębokość! Byłam też zauroczona drewnianymi domkami, lub - jak chcą Norwegowie - hyttami, które stały w najbardziej stromych i niedostępnych miejscach. Zamarzyło mi się takie lokum, z którego spełzałabym na dół łowić ryby. Chodziłabym też po górach i codziennie podziwiała te zabójcze widoki. Wiecie, marzenia (albo plany na przyszłość - kiedy już będę piękna, znana i bogata ;-) A wracając jeszcze do hytt - wielki plus za trawsko na dachach! To bardzo ekonomiczne / ekologiczne, bo wykonane w dobry sposób doskonale izoluje i utrzymuje temperaturę.

Na jednej z platform - kłódka z inicjałami. Od razu przypomniały mi się rozmaite mosty i kładki (,,kicz-kładki") w różnych częściach świata i okolic, na których można dostrzec takie dowody miłości. Dla jednych piękny wyraz uczuć, dla innych szczyt bezguścia. Nad Geirangerfjord kłódka wyglądała całkiem, całkiem. Może temu, że wokół nie było jeszcze jej licznych sióstr... ;-)

Jednak zostawmy biedną kłódkę w spokoju ;-) Wyruszyliśmy w kierunku Drogi Trolli, a dalej - do Trondheim. Poruszaliśmy się samochodem, więc było nam zdecydowanie łatwiej, kiedy chcieliśmy zatrzymać się w dowolnym miejscu. No i był też Chili. Wielki, rudy i prążkowany kocur o iście norweskim wyglądzie (,,norweskim" może tu oznaczać tylko jedno - dużo futra!). Wyjeżdżaliśmy Drogą Orłów. Trzeba przyznać, że ogólnie norweskie drogi robią znakomite wrażenie. No, może poza miejskimi, które podobno bywają niemal takie jak nasze, czyli dziurawe jak ser. Mnie jednak te drogi przez norweskie zadu... znaczy się dzikie tereny bardzo przypadły do gustu. Ale pewnie jest to jedynie ocena pod kątem estetycznym, bo kierowca ze mnie żaden ;-)


4 komentarze:

  1. Aż dziw, że w Norwegii słonecznie. Bardzo przyjemnie się czyta, ale zdjęć może być więcej :P

    OdpowiedzUsuń
  2. Pięknie...to mało powiedziane-tam jest niesamowicie, no...i ta pogoda!

    OdpowiedzUsuń
  3. piękne widoki ! :) pozdrawiam+ obserwuję !

    OdpowiedzUsuń
  4. Tak, pogoda była niesamowita! Podobno potrafi przez parę tygodni lać i o widoczkach nie może być mowy. Tymczasem nam się tak niesamowicie udało... :-)
    A co do zdjęć, to mam ich sporo, stąd podzielenie tego norweskiego wypadu (mam nadzieję, że nie ostatniego) na kilka postów z najróżniejszych miejsc :-)

    OdpowiedzUsuń